سرزمین کربلا، وادی عشق
چون امام حسین علیه السلام در روز دوم محرم به زمین کربلا منزل گرفت، فرمود نامش چیست؟ گفتند عقر( پی کردن ). فرمود آیا نام دیگری هم دارد؟ گفتند نینوا و باز هم فرمود آیا نام دیگری هم دارد؟ گفتند کربلا... امام گریست و فرمود : « اَعوذّ بِاالله مِن الکرب و البلاء » پناه می برم به خدا از سرزمین رنج و بلا.
هذا موضِعُ کرب و بلاء
این جا سرزمین اندوه و بلاست.
اِنزِلوا هیهُنا مَحَطُّ رِحالی
فرود آیید که بار انداز ماست.
و مَسلک دِمائنا
این جا محل ریختن خون ماست.
و هُنا مَحَلُّ قبورنا
این جا محل مدفن ماست.
بهذا حَدَّثَنی جدّی رسول الله
جدم رسول الله همین جا را به من خبر داد.
و این حسین (ع) است که سلام می دهد به این سرزمین: سلام ای سرزمین رنج و اندوه و بلا ! سلام ای منزل و مأوای ما! ای سرزمینی که عزیزانم در اینجا قطعه قطعه می شوند و زنان و کودکانم آواره ...
و کاش کودکان نشنوند؛ کاش زینب نشنود؛ زینبی که امروز عباس در مقابلش زانو می زند تا از محمل پایین بیاید، زینبی که امروز علی اکبر و قاسم و عباس مثل پروانه دورش می گردند تا مبادا نامحرمی نگاهش به او بیفتند، کاش نداند که هشت روز دیگر در همین محل باید ببیند که عزیزانش پرپر می شوند و کاش نداند که همین جاست که خواب کودکی اش تعبیر می شود، کاش نداند که هشت روز دیگر رسالت عظیمی بر دوشش گذاشته می شود و باید سختی ها را ببیند و تاب بیاورد و جز زیبایی چیزی نبیند، کاش حسین به او بگوید که خودش را مهیا کند برای سخنرانی علی وار و دفاع از حرم آل الله در مجلس ابن زیاد و یزید...کاش حسین در این روزهای باقی مانده رقیه را بیش تر در آغوش بگیرد ... کاش ...
و حسین تمام این ها را می بیند و اشک می ریزد، او امام این امت است امامی که هدفش نجات این مردم است و امام نمی خواهد که کودکان و زنان به خاطر او قربانی شوند، به خاطر او آواره شوند...
ولی گویی که حسین آمده برای این که به خدا نشان دهد که در راه رضایش خانواده و کودکان و تمام هستی اش را هم فدا می کند ...
به قلم زهره قلی زاده - دانشجوی رشته کامپیوتر - ورودی سال 90